Bulleh Shah Punjabi Ghazals || Bulleh Shah Kalam

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

تیرے عشق نے ڈیرا میرے اندر کیتا

بھر کے زہر دا پیالہ، مَیں تاں آپے پیتا

جھب دے بَوھڑِیں سے طبیبا، نہیں تے میں مر گئِیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

چُھب گیا وے سُورج، باہر رہ گئی آ لالی

وے میں صدقے ہوواں، دیویں مُڑ جے دکھالی

پیرا! میں بُھل گئیّاں تیرے نال نہ گِئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

ایس عشقے دے کولوں مینوں ہٹک نہ ماۓ

لاہُو جاندڑے میڑے، کیہڑا موڑ لِیاۓ

میری عقل جو بُھلّی، نال مھانیاں دے گئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

ایس عشقے دی جھنگی، وِچ مور بولِیندا

سانوں قِبلہ تے کعبہ، سوہنا یار دسِیندا

سانوں گھائل کر کے، پھیر خبر نہ لئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

بُلّھا! شَوہ نے آندا مینوں، نائت دے بُوہے

جِس نے مینوں پواۓ چولے، ساوے تے سُوہے

جاں مَیں ماری ہے اڈّی، مِل پیا ہے دھیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

بنسی والیا چاکا رانجھا

بنسی والیا چاکا رانجھا

تیرا سُر ہے سب نال سانجھا

تیریاں موجاں ساڈا مانجھا

ساڈی سُر تیں آپ ملائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی والیا کاہن کہاویں

شبد انیک انوپ سناویں

اکھیاں دے وچ نظر نہ آویں

کیسی بکھڑی کھیل رچائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی سبھ کوئی سنے سنائے

ارَتھ اِس کا کوئی وِرلا پاوے

جو کوئی انحد کی سُر پاوے

سو اس بنسی کا سودائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

سُنیا ں بنسی دیاں کھنگوراں

کُوکاں تن من وانگوں موراں

ڈِٹھیاں اس دیاں توڑاں جوڑاں

اک سُر دی سبھ کلا اٹھائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

اس بنسی دا لمّاں لیکھا

جس نے ڈھونڈا تس نے دیکھا

ساری اس بنسی دی ریکھا

ایس وجودوں صفت اُٹھائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

اس بنسی دے پنج ست تارے

آپ اپیی سُر بھردے سارے

اک سُر سب دے وچ دم مارے

ساڈی اِس نے ہوش بھلائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بلھا پُج پئے ہن تکرار

بوہےآن کھلوتے یار

رکھیں کلمے نال بیوہار

تیری حضرت بھرے گواہی

بنسی کاہن اچرج بجائی

 

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون

نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے ونجے جاگن سَون

رانجھے نوں میں گالیاں دیواں، من وچ کراں دعائیں

میں تے رانجھا اکو کوئی، لوکاں نوں ازمائیں

جس بیلے وچ بیلی وسے، اُس دیاں لواں بلائیں

بلھا شوہ نوں پاسے چھڈ کے، جنگل ول نہ جائیں

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون

نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے ونجے جاگن سَون